Het is niet de bedoeling u hier mijn hele levensverhaal te vertellen. Maar toch de essentie van mijn levensloop, om u dan te brengen, naar waar ik vandaag sta. En tevens een verhaal van hoop, verwachting en toekomst. Velen onder u zullen gelijkenissen te horen krijgen waar men zich zal herkennen.
Ik zag er inderdaad niet ziek uit, misschien wat bleker dan andere, maar verder geen uiterlijke kenmerken. Wat mij het meest is bijgebleven van die periode is vooral veel onbegrip en mijn woede en angsten daarvoor.
Hendrik
Er was eens…
Er was eens lang geleden, een ziek jongetje, zo begint mijn verhaal. Dat de eerste 12 jaar van zijn leven voor meer dan de helft in ziekenhuizen heeft gelegen. Altijd ter observatie. De reden: plekken op mijn longen. Plekken die stabiel bleven. De artsen stonden voor een raadsel. Uiterlijke kenmerken van mijn ziekte waren toen nog niet zichtbaar. Of toch..heel wat verkoudheden, hoofdpijn, schoolabsenties, enz…
Schooltijd en sporten
Ik herinner me tijdens de schooljaren dat sporten een ware martelgang was. Niemand, niet mijn medeleerlingen, niet mijn onderwijzers hadden enig begrip voor mijn slechte sportprestaties. ‘Je ziet er toch niet ziek uit’, ‘je speelt komedie’; waren enkele reacties. Er waren onderwijzers die mij een nota gaven voor thuis, met de vraag om hun zoon a.u.b. wat vroeger te laten slapen en wat strenger aan te pakken.
Bleker
Ik zag er inderdaad niet ziek uit, misschien wat bleker dan andere, maar verder geen uiterlijke kenmerken. Wat mij het meest is bijgebleven van die periode is vooral veel onbegrip en mijn woede en angsten daarvoor.
Kinderarts
Wat ik mij ook nog herinner waren de vele bezoekjes bij de kinderarts. Geen leuke bezoekjes. Het enig wat die man deed was trommelen op mijn borstkas wat ik later leerde kennen als tapotage, en luisteren naar de longen.
Ik heb gedaan wat Ramses Shaffy ooit heeft gezongen, gevochten, gehuild en gebeden
16 jaar en een thoraxoperatie
Op de leeftijd 16 jaar, stelden de kinderarts een operatie voor, enig in zijn soort, een ‘thoraxoperatie’. Want men dacht dat het borstbeen de oorzaak was van mijn kortademigheid. Het borstbeen en de structuur van mijn ribben drukten tegen mijn longen en zo kregen die longen niet de mogelijkheid om zich volledig te openen. (Excuseer me dat ik me zo plastisch uitdruk). Er werd besloten om het borstbeen om te draaien. Wat later bleek meer op een esthetische dan functionele operatie. Na 6 maanden van herstel zonder ook maar één test van inspanning mocht ik naar huis. Met een briefje dat ik het eerste jaar absoluut geen sport mocht doen.
Geen verschil
Ondertussen had ik wel gemerkt dat er niet veel verschil was met vroeger. Het ademen ging even slecht en er was geen verbetering. Terug daarmee naar de specialist en die stelden voor om terug te opereren en iets anders te proberen. Gelukkig voor mij ging dat niet door.
Jaren van weinig inspanning
Jaren van weinig inspanning volgden toen. Sport werd afgeschaft op de scholen, en dat was mijn redding. Als ik geen trappen opliep en geen hellingen beklom en niet hard liep waren er geen klachten.
Toch nog één onderzoek
Alleen wonende probeerde ik nogmaals een zoektocht naar de oorzaak van mijn kortademigheid. Vele testen daar na. Werd de oorzaak als volgt uitgelegd. Mijn longen zijn een versleten ballon die te lang is opgeblazen geweest. Doordat het lucht na een bepaalde tijd weer wordt vrijgelaten komt de ballon niet meer helemaal in zijn oorspronkelijke staat. Maar blijf wat verfrommeld achter. Duidelijk!
En toch,
Karate
17 jaar geleden begon ik met een sport wat later de sport van mijn leven zou worden. Karate. Je begrijpt meteen dat dit niet van een leien dakje zou lopen. Tegelijkertijd begon mijn verzet en ontdekkingsreis naar wat een mogelijke reden kon zijn voor mijn ademhalingproblemen. Die 13 plus de vier laatste jaren van deze ziekte heb ik gevochten tegen de beslissing voor een longtransplantatie. Er was voor mijn part gewoon geen denken aan. Ik heb gedaan wat Ramses Shaffy ooit heeft gezongen, gevochten, gehuild en gebeden. Uiteindelijk was toch zover. De aanvaarding. Want een dergelijk operatie is toch geen sinecure. Hendrik Ramaker – februari 2003
De operatie werd een succes.
Nu schrijf ik 4 jaar later, na 3 maanden van mijn operatie startte ik terug met karate. Wat een hemels verschil. Ik had lucht! Ook in het dagelijkse leven vergeleek ik, dag na dag elke inspanning met vroegere inspanningen. Ik oefende mijn lichaam in allerlei inspanningscapaciteiten, en wou graag weten hoe ver ik kon gaan. Wandelen in de bergen, zwemmen, hardlopen,… (zonder problemen).
De afgelopen 4 jaar heb ik zonder al te veel problemen mijn leven terug opgenomen. Ik werk terug voltijds en weiger ook maar één dag te denken aan wat is gebeurd of wat kan gebeuren. Via meditatie en ontspanningsoefeningen train ik mijn geest om gelukkig te worden.
Hendrik Ramaker – April 2006
