Mijn verhaal begint in september 2016. Tijdens een routine controle bij de nefroloog vertel ik dat ik opgemerkt heb dat ik vaak zonder echte reden kortademig wordt. De arts vindt niet echt iets verontrustend en stelt voor om dit verder op te volgen en dit wat beter te observeren.
De volgende controle in december 2016 vertel ik opnieuw dat ik me niet 100% fit voel maar niet echt duidelijk kan vertellen wat er fout loopt. Ik ben zelf verpleegkundige en maakte me zorgen. Meer om me gerust te stellen dan uit noodzaak word ik doorgestuurd naar de cardiologie voor een fietsproef. Opnieuw verstrijken enkele weken vooraleer ik langs kan gaan op cardiologie… tenslotte was het helemaal niet dringend.
Eind januari 2017 tijdens de fietsproef wordt het duidelijk dat ik helemaal niet fit ben en al na 2 minuten fietsen moet ik stoppen. Ik heb het gevoel dat ik ter plaatse van de fiets zal vallen. De jonge arts is zeer duidelijk. Ik moet dringend iets doen aan mijn conditie. Voor een “jonge” vrouw van 41 is het echt beschamend hoe slecht mijn conditie is. Het eerste moment sta ik met mijn mond vol tanden! Nu ben ik nooit echt sportief geweest maar naar mijn gevoel was een iets mindere conditie niet de oorzaak van mijn probleem. Na wat heen en weer gepraat komt bij mij de frustratie een beetje bovendrijven. Ik sta erop dat een cardioloog een echo doet om mijn hartspier te bekijken. Er wordt een afspraak geregeld. Ik krijg nog wat goede raad en een folder over gezonde voeding en sport mee naar huis. Nog steeds met het idee dat er eigenlijk weinig fout is meld ik me aan voor een echo van mijn hart. De arts stelt enkele standaard vragen en begint met de echo. Opeens wordt het stil. Een tweede arts wordt in het lokaaltje geroepen en beide kijken ze zwijgend naar het scherm. Ik krijg opeens heel gerichte vragen. Heb ik ooit dieetpillen geslikt die ik via internet heb gekocht. Heb ik ooit drugs gebruikt. Welke medicatie neem ik allemaal. Heb ik onlangs een lange vliegreis gemaakt en last gehad van pijn in mijn kuiten? Een derde arts komt erbij…. Mijn ongerustheid groeit. Ik mag van tafel en me opnieuw aankleden. En dan gaat het snel. Zonder al te veel uitleg wordt ik onmiddellijk doorgestuurd naar de radiologie. Ik heb een dringende ct scan van mijn longen nodig. Na de ct word ik doorgestuurd voor een VQ scan. Ik begin aan een tocht door het ziekenhuis van de ene naar de andere consultatie voor allerlei onderzoeken. Na 4 uur eindig ik in een operatiehemdje in een bed op spoedopname met een infuus en de uitleg dat er op ct 6 longembolieën te zien zijn. Ik moet dringend bloedverdunners krijgen via een infuus. Een beetje in de war en paniek vraag ik om meer uitleg en duidelijkheid.